Sunday, May 8, 2011

Die Lewensresep

Iemand klop saggies en versigtig aan die agterdeur
van die kombuis. Verbaas kyk ek en die Mooiste Mooi vir mekaar want dit is heel
ongehoord dat iemand so laat op ‘n Saterdagmiddag sal aanklop. Verwese staan
die Bruin vroutjie daar met oë, wat nes haar se skouers, grondlangs kyk.
“Middag jong” groet ek vriendelik. Ek wil-wil haar koggel maar hou my in want
haar se oë bly verslae grondlangs kyk. “Is Mevrou dan hier Pastoor?” vra sy so
half binnensmonds en skielik besef ek dat stilbly nou die regte ding is. ‘n
Swaar saak het loop nesskop in haar se binneste-binne en druk haar se skouers
en hart vas teen die grond.
“Mevrou, daar is niks om te eet by die huis nie.
Nie broodmeel nie, nie oorskiet kossies nie, niks nie Mevrou, niks nie. Ek het
nou maar die vrymoedigheid gevat en kom vra want die ander sal my tog net
verjaag. Is hier nie dalk ietsie kleins vir my en my Felicity se binnegoed
nie?” hoor ek haar koeskop sê.
Die woorde slaan die Mooiste Mooi diep in die hart
en sy laat haar se kop in stilte sak en draai terug die kombuis in. Groot
traandruppels vorm diep in haar se sagte groen oë terwyl sy saggies begin snik.
Ek trek haar nader onder my se blad in en saam-saam staan ons daar terwyl
smeektrane breë spore op onse gesigte los. Verslae tot in onse gebeente staan
ons styf teen mekaar want ‘n aaklige realiteit martel ons genadeloos daar waar
dit saak maak. Die realiteit van slegs twee blikkies Bully Beef op ons spensrak
en verder niks, absoluut niks. Die werklikheid van ‘n naweek met net ‘n blikkie
vleis per dag om te eet en verder dan niks. Daar is ys in die vrieskas en in
die yskas staan bottels en bottels koue water maar op die kosrak pryk slegs
twee rooi blikkies Bully Beef eensaam en verlate. Ons enigste kos totdat ons
weer die komende Maandag hopelik kan kry of aankoop. 
As gestuurdes wil ons so graag hierdie sukkelaar
help maar ons het nie eens genoeg vir onsself nie. “Here hoe kan ons hierdie
vergete vrou en haar kind dan help as ons nie eens genoeg het vir onsself nie”
pleit ek saggies. “Dis mos nie regverdig nie Here, U is dan ‘n God van oorvloed
en U het gesê dat ons kosskottels nooit leeg sal wees nie,” wil-wil ek Hom
begin afdreig.
Met die Mooiste Mooi steeds onder my se blad steek
ek hoopvol my hand uit na die yskas. Versigtig word die deur oopgemaak en ek
hoop om meer as net bottels koue water te sien. Ek hoop op ‘n wonderwerk van ‘n
vrieskas oorlopens toe vol van wit gevriesde vleispakkies en ‘n yskas wat kreun
in oorvloed. Teleurstelling oorspoel my soos ‘n vloedgolf want steeds is die
yskas leeg. Tog bly hoop bestaan want Hy het mos eenmaal duidelik gesê dat ons
kosskottel en waterbekers nooit leeg sal wees nie.
En so onthou die Mooiste Mooi weer stukkies van Sy
Lewensresep.
meer gee en minder
vra,
Ken ‘n boom aan sy vrugte en nie sy blare, want dis
My se binnekant snare.”
Woordeloos kyk ons vir mekaar dan draai die Mooiste
Mooi haarself onder my se blad uit. Sy gaan staan voor die amperse leë kosrak
en vat ‘n blikkie vleis in elke hand vas. “Here U het mos gesê” sê sy terwyl sy
doelgerig kombuisdeur toe stap om vir die eensame ons laaste stukkie kossigheid
te gaan gee.
Vroeg Sondagoggend en daar is ‘n weer klop aan die
kombuisdeur. Dié keer egter ‘n klop vol selfversekerdheid,  ‘n klop wat dadelik aandag eis. Verbaas maak
ek die deur oop en kyk die groot Kalahariboer verbaas in die oog. Ek wou nog
groet toe hy verskoning vra vir sy haastigheid terwyl hy die oorvol slagskottel
met skaapvleis in my se hande druk, omdraai en wegstap. Stil, verstom staan ek
daar terwyl hy kop omhoog, al fluitende, om die hoek van die huis wegraak.
Dan onthou ek weer Sy Lewensresep gefluister
gistermiddag voor ons leë kosrak.
“Meer dank en minder kla, meer gee en minder vra
Meer doen en minder praat, meer liefde en minder
kwaad
Meer vreugde en minder vrees, meer musiek wat
spanning genees
Meer blomme in die lewensuur as om helderkleurige
ruikers na die graf te stuur
Ken ‘n boom aan sy vrugte en nie sy blare want dis
My se binnekant snare.”
Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker
slaap en onthou …………………………
Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy
kosbaar en spesiaal is.
Die Kalahari Cronjé's
(Landlyn
054-551 1000)