Wednesday, January 25, 2012

Sout op jou se lippe

Groete en Vrede!!!


Genadeloos en ongenaakbaar brand die son kort nadat hy sy se rooi oog oor die agterste duin gestoot het.  Die somer is hier en die warmste hemellig kondig dit luidkeels en oordadig aan sodat selfs die wind gaan wegkruip het.  Heel vergete is die snoesigheid van ‘n trui-dra winter en die hande vryf van ‘n hoendervel verfrissende lente oggend.  Ver verby die uniekheid van ons eenvoudige buitestort met grasbedekte kante en geroeste brandblik vir die huisrommel, dans lugspieëls op die kim sodat almal behoorlik kennis kan neem van die hitte.

Eers gooi ek die rommelsak in die brandblik, steek dit aan die brand en soek dan die koeligheid van die  kantoor op. Die Mooiste Mooi  maak reg vir nog ‘n dag saam met ‘n paar van Noenieput se vrouens. Ek kon die verwagting en opgewondenheid van opstaantyd af aan in haar se hartsvensters sien want vandag kan sy weer tyd saam met die vrouens spandeer. ‘n Dag waar gekuier, gekoggel, gelag, gesing, gehuil, gebid en ook bemoedig word. Al hierdie dinge terwyl hulle se hande kunstig die mooiste geskenke uit nuttelose weggooi dinge vorm.

Een vir een kom die vrouens nader en groet vriendelik so kuier-kuier deur die kantoorvenster en loop dan verder aan.  Hulle stemme verdoof en dan raak dit stil op die werf, baie stil en ek weet dat die Mooiste Mooi nou hulle volle aandag het.  Daar word nou so al met die gekuier saam gewerk.

Kort na ‘n ontploffing in die brandblik gil een van die vrouens so hard as wat sy kan, “Dit brand, kom gou, die stort brand!”  ‘n Verdwaalde kooltjie het met die ontploffing tussen die gras van die stort beland.  Die Mooiste Mooi hardloop verward die kantoor binne en roep histeries om hulp.  Ek los alles en saam-saam storm ons om die hoek van die huis en steek dan vinnig vas.  Geelrooi honger vlamme wurm hulle tussen die droë gras in en poog so om hulle verterende gulsigheid te stil.  Hoër en hoër trek die witgrys rook die lug in en kondig hierdie vretende vuur se vernietigende teenwoordigheid aan.

“Doen iets, doen tog net iets” skree die Mooiste Mooi steeds histeries, maar onse hande hang slap, want die vuur is doodeenvoudig net te warm en net te erg.  Selfs van die wasgoed op die waslyn raak so warm dat dit spontaan begin brand.  ‘n Magteloosheid omvou ons en met oë wyd gesper staar ons verdwaas om ons heen.  Die konsternasie om die buitestort het die hele dorp in rep en roer en almal staan nuuskierig nader. Die meeste hang soos wasgoed oor die erfdraad terwyl die braafstes onder hulle dit nader waag.  Almal wonder so by hulself of die brand ook verder sal versprei.

‘n Paar minute later en alles is verby.  Al wat nou oor is, is ‘n hoop smeulende gras ‘n paar erg verbrande teerpale en natuurlik soveel kosbare sentimentele herinneringe.  Ek kan die trane oor my se wange voel loop.  Ons buitestort en ‘n klompie klere is verniel, verbrand en vernietig.  Ek voel so swak, so klein teen die mag van ‘n vernietigende brand.  Veral as die verwoestende brande van die lewe soms onbeheersd in elkeen van onsse binnekante woed.

Skielik proe ek die sout op my se lippe wat my opnuut laat besef:
 
My se binneste-binne is soms houtskool verbrand
Verwoes, verniel, geen kans aan hierdie kant

Ek is seer Here, my binnekant stukkend!
Wrede brande woed in my, wurgend snikkend

In sak en as moet ek voor Hom staan
Sy liefde het vir my hoop gebaan

Here, wat gemaak met die skade in my se hart
My kind spoel jou hart uit met trane vol smart

Ek kan steeds die trane oor my se wange voel
In lewensbrande bly ek gespaar vir ‘n doel

My geliefde kind, laat jou trane vrylik loop
Dis My manier om seer van jou te stroop

Ek weet van almal selfs die kleinste traan
Almal opgevang in ‘n kruik wat langs My staan

Iedere een gestort want dit is goed
Trane is die sagte reën vir jou gemoed.


Proe jy ook soms die sout op jou se lippe?

Wel, vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ..................


Êrens tussen duine woon mense wat vir jou omgee omrede jy kosbaar en spesiaal is.
 

Die Kalahari Cronjé’s
(Landlyn 054-551 1000
)

Sunday, January 15, 2012

‘n Spinnekoplike ervaring

Groete en Vrede.


Daar word gesê dat daar geen amp meer gesogt is as dié van man in die huwelik nie. Dis geensins sonder rede nie want dit bly ‘n voorreg asook ‘n goddelike opdrag om sekere verantwoordelikhede in en om die huis na te kom. Dis nou daardie tipe dinge wat geen dominee, pastoor of leierouderling tydens huweliksbegeleiding vir jou vertel nie. Dink net, jy as man kry soveel geleenthede om unieke en spesiale dinge vir haar te doen net omrede jy die hoof van die huis is. Dinge wat help dat sy meer na jou hunker om jou lief te hê. En tog, daar is manne wat hierdie verantwoordelikhede gruwelooslik agterweë laat en selfs ander betaal om dit namens hulle te doen.

Ek is ook een van daardie bevoorregte manne wat geseënd is met ‘n voortreflike en kosbare vrou. My Mooiste Mooi, ‘n liefdevolle lewensmaat en sielsgenoot wat langs my staan so deur die vet en maer van die lewe. Hoewel ons huwelik ‘n onbeskryflike ervaring is, wil ek nie daaroor uitwei nie. Hierdie storie gaan oor ‘n ervaring een laterige, warm somersaand. En wat 'n ervaring was dit nie!

Na die dag se harde werksaamhede het ek nogal uitgesien na ‘n goeie nagrus. Die Mooiste Mooi het al vroeg die aand die saligheid van droomland gaan opsoek en ek het ‘n rukkie later haar spore gevolg.  Met my arms liefderik om haar gevou het ek net so weggeraak toe sy my met die elmboog in die ribbes pomp en half bangerig vra of ek ook die gekrap langs die bedkassie hoor. Slaperig trek ek haar nader maar sy beur weg en staan dan op en los my alleen op ons dubbelbed. Sy gaan staan so amper in die middel van die kamer nadat sy die kamerlig aangesit het. Ondersoekend kyk sy rond en haar se lyftaal verander oombliklik toe sy hom sien. ‘n Spinnekop – een van daai groottes wat amper soos ‘n skerpioen lyk en hy hardloop vinnig reg op haar af.

Ek het by ingeligtes gehoor, en selfs in rolprente gesien, dat die Comanche-Indiane se oorlogskreet bloedstollend en vreesaanjaend is.  Maar dis 'n vulletjie teen dit wat op daardie oomblik uit die Mooiste Mooi se keel kom. Die arme spinnekop – en enige ander stukkie lewe in ons slaapkamer – moes sekerlik gedink het dat ‘n ultrasoniese klankwapen uit 'n ander wêreld getoets word. Die klank wat uit haar se mond kom dring spreekwoordelik in tussen alle murg en been en die spinnekop het dit voorwaar ook so ervaar. Vir ‘n minuut of wat is hy so onbeweeglik soos Lot se vrou daar in die Jordaanstreek, maar spring dan verward om en storm na die bekende donker skuilte onder ons dubbelbed.

Die Mooiste Mooi met haar sagte satynnagrokkie aan makeer die pas op haar se tone met haar se kaal knieë hoog opgetel terwyl die hande wyd uitgestrek is na voor. Haar se mond is koeëlrond getrek om te verseker dat haar gil wyd en deeglik deur ons ongenooide slaapkamergas en ook enige ander lewe in ‘n kilometer radius gehoor kan word. Dan, met net een tree en ‘n sierlike grasieuse boog spring sy tot bo-op die bed sonder om my raak te trap. Steeds weergalm haar noodroep wyd oor die sandduine van die Kalahari.

Ongelukkig vir die spinnekop kom die geraas nou van bo en dan ruk die bed ook nog boonop soos die Mooiste Mooi nog steeds die pas daarop makeer. Hy kies koers deur se kant toe want sy paniekknoppie is raak gedruk. Skielik verander sy hardloopstyl dramaties na iets soos ‘n kruising tussen ywerige polisiehond en ‘n stywebeen vetstert hamel. Met sy twee voorpote roei hy in die lug terwyl sy agterste pote met elke tree kort neffens die voorste pote neergesit word. Dit, terwyl sy lyf heen en weer waggel om ekstra spoed op te tel. By die deur gooi hy so ‘n Kaapse draai en hardloop weer die kamer in. Êrens tussen die spieëlkas en die klerekas slaan die spinnekop oor na ‘n normale hardloopstyl wat grens aan dié van ‘n windhond in volle vaart want sy agterpote kom elke keer hier langs sy ore verby soos hy hom inspan om spoed op te tel. Hier wil hy wegkom en gou.

Bangerig en bewerig staan ek van die bed af op en bewapen myself met ‘n flits en my nommer 11 plakkie. As ek nie vanaand hierdie harige gedierte die hiernamaals inhelp nie, gaan my manlikheid erg beskadig wees en sal die Mooiste Mooi my ook nie gou vergewe nie. Daarmee saam is die onthou van netnou se salige vrede van die pad droomland toe nog vars in my geheue. Versigtig lig ek onder die kas in maar die spinnekop is weg – heel weg. Na baie oorreding, paai en smeek om my Mooiste Mooi te kalmeer was alles weer normaal, alhoewel haar se oog die hele tyd die ongenooide gas gesoek het.

Die lig was net af en ek het haar beskermend nader getrek om vas te hou. Die lekkerte het net kom nesskop toe sy met mening die bedliggie aansit en regop spring op die bed. Weer word die pas makeer met haar se kaal knieë hoog opgetel terwyl sy vir haarself tyd hou met die kort afgemete gilletjies. Onverskrokke het die harige gedierte teen die bed soos ‘n bekwame rotsklimmer begin opklim. Die Mooiste Mooi se bewegings skrik hom af en hy kies weer die hasepad en gaan kruip weg in die hoek van die kamer.

“Maak hom dood” is al verstaanbare woorde wat uit die Mooiste Mooi se ronde mond kom. Die res was ‘n onverstaanbare aanhoudende gegil op ‘n toonhoogte wat varieër tussen hoog en baie hoog. Ek het nie besef sy het soveel asem in haar se longe om so lank aanmekaar te gil nie. Lomp en half deur die slaap val ek uit die bed terwyl manlike instinkte oorneem. Nes ‘n oerman van ouds soek ek rond vir ‘n knuppel of ander slaanding om hierdie nagverstoorder die lewe uit te help.

‘n Rukkie later en alles is verby. Die spinnekop is eers vermorsel met my swart nommer 11 plakkie en daarna verdrink in die spoeltoilet om seker te maak hy is weg. Vir ‘n derde keer word die lig afgesit en vir ‘n derde keer skuif en skuif ons rond om ons lê te kry. En net voor die lekkerte kom inlê begin ons gelyk soos twee skoolkinders giggel oor die nagtelike spinnekoplike ervaring.

En ek weet … Vader giggel saam want dis ‘n saam gegiggel soos dié wat ‘n huwelik kosbaar maak.

Wel, vanuit die Agter-Kalahati tot 'n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ................

Êrens tussen duine woon mense wat vir jou omgee omrede jy kosbaar en spesiaal is.
 

Die Kalahari Cronjé’s
(Landlyn 054-551 1000
)

Sunday, January 8, 2012

Vriendskapsvlam van hoop

Groete en Vrede!!!


Die geur van die laatmiddag se sterk moerkoffie vul ons vriende se oorloop kombuis en verwelkom ons sintuie in ‘n wêreld van oorvloedige smaak en bederf. Ons was al van tevore ‘n paar keer hier en het elke keer lekker oorgestaan. Dis juis in hierdie einste voorslagplaas se kombuis waar ek en die Mooiste Mooi voor verlede maand ons rondom vol geëet het en dit, nog voor die soetigheid voorgesit is.

Kort na die groet en ons uitvra na ons vriende en hulle hartsmense se wel en weë, kan my Mooiste Mooi die opgewondenheid in haar se binneste-binne nie meer inhou nie. Met haar se groen oë wat skitter vertel sy breedvoerig en sonder stop, soos ‘n onkeerbare standstorm uit die woeste weste, van die groot lekkerte om kool, spinasie, wortels, tamaties, aartappels, uie, patats, beet, blomkool, appels, piesangs, perskes en ‘n verskeidenheid ander vrugte en groente aan die vergete mense van die Agter-Kalahari te kon uitdeel. Nes ‘n goeie Graad 1 onderwyseres word alles deeglik gedoen en geen detail is oorgeslaan nie.

Eers vertel sy van die kosbare voorwêreld mensegoed wie se gewersharte daardie dag so wyd oop gelê het soos die Rooisee met die volk se deur-loop. Daarna beskryf sy in die fynste besonderhede hoe elke kartondoos aan die binnekant eers met polistireen uitgelê en daarna met vars produkte gevul is. Want hierdie vars groente en vrugte moet na meer as 870 km se vervoer in die warmste somer nog kraakvars in die Agter-Kalahari afgelaai word. Ai, die meet, die sny en die insit, so saam met die gesels en gekoggel, het almal se harte sommer so ‘n bietjie vroliker saam met die werksaamhede laat klop. Opgewonde, tussendeur die werksaamhede, wonder ek wat die Kalaharimense se reaksie sal wees op hierdie ongekende genadegeskenk uit Vader se hand.

Die Mooiste Mooi se tee word koud maar dit bring haar geensins van stryk nie. Onverpoosd borduur sy voort terwyl haar se hande al vinniger en yweriger saampraat. Dit waai en swaai saam met elke woord en beklemtoon die opgewondenheid in haar se binneste-binne. Ai, waarvan die hart van vol is, stroom mos by die mond uit, word daar altyd gesê.

Dan vertel sy dat die boodskap van vars groente en vrugte soos ‘n weghol veldbrand deur die gemeenskap gespoed het. Netnou kan daar by die vernietwinkel na hartelus met ‘n briefie vol dankiewoorde gekoop word. ‘n Groepie wat van vroeg af buite die hek gewag het, kom koeskop nader om op my versoek te help uitpak. Grootoog staan hulle en kyk na die vrag groente en ander snuisterye op die agterstoep wat donkertyd die vorige aand afgelaai is. Nou moet dit net in pakkies gemaak word en dan ... dan begin die hartsvreugde se gejubel.

Die hoogtepunt oomblik breek aan. Die vernietwinkel is oop. Met pynlike presiesheid beskryf die Mooiste Mooi die verwondering op die mense se gesigte want so ‘n groot verskeidenheid van kossigheid ken hulle nie. Daarna deurdring blydskap en dankbaarheid hulle menswees en dit spoel oor hulle se lippe. Ai, die lekkerte van ‘n opregte glimlag (veral uit ‘n tandlose mond) kan mos nie geweeg of gemeet word nie. Daar word dankie gesê en gekuier en gekoggel en geskerts met mekaar. Voorwaar ‘n oorverdowende kakofonie van klank.

Die stilte in rondom die kombuistafel in die oorloop kombuis is hoorbaar toe die Mooiste Mooi weer asemskep.  Sy wou nog vertel en beduie van ‘n vergete Kalahari mens se opregte woorde “Die Djere se voorsieningheid het my se lewe nou gemaak,” toe ons plaasvrou vriendin haar skielik onderbreek. “En julle het vir my niks gebring nie! Waar is myne? Het jy al daardie goete vir die hotnotte gegee en niks vir my nie? Nee wat, julle maak nie mooi nie, dis mense soos julle wat maak dat hulle so suip. Julle dra mos kos en klere aan en nou hoef hulle nie meer daaroor te worry nie. Julle maak dat hulle so suip want julle sit geld in hulle se hande.”

Skok slaan spierwit op my en die Mooiste Mooi se gesigte uit. Stomstil en oopmond sit ons daar terwyl onse oë met verbasing na mekaar staar. Hierdie uitbarsting van ons vriendin het niemand verwag nie. Stadig maar seker kom ek tot verhaal en wou iets sê maar Hy het my ferm tot stilte gemaan. In stilwees en hoop word Hy meer en ek minder.
 
‘n Dag of wat later sit ek en die Mooiste Mooi êrens op ‘n groot rooi sandduin en beleef die stille skoonheid van ‘n diep rooi en helder oranje sonsondergang. Die wolke lyk soos vlamme wat in die hemelruim en op die verste sien brand. Nog ‘n dag is verby en ek wou net darem eenkeer oor daardie dag se kwetsende ervaring protesteer toe Sy Geeswind saggies fluister, “Ware vriendskap is om saam met iemand te hoop in die soeke na ‘n egte waardering terwyl daar saam gesmag word na opregte liefde. Al beteken dit soms dat jy deur ander se wrede woorde in die sand vertrap word.”

En nou ... brand êrens in my se binnekant brand weer ‘n vriendskapsvlam van hoop ... want om goed te doen bly steeds beter as om reg te wees.

Wel, vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ..................

Êrens tussen duine woon mense wat vir jou omgee omrede jy kosbaar en spesiaal is.
 

Die Kalahari Cronjé’s
(Landlyn 054-551 1000
)


Naskrif

Mag 2011 se Kerstyd en 2012 se koms ‘n besondere tydperk van liefde en danksegging in jou lewe wees.  En wanneer die kersboom met al die liggies weggepak word tot volgende jaar, weet dat Jesus nie saam gebêre wil word nie want waar Sy se liefde is, is daar altyd kosbare wonderwerke.