Gatdamme van lewe

Geeneen van ons is waarlik lus vir die laatmiddag, vroegaand rit huis toe nie. Die dag in die dorp was lank en warm en die droë, drukkende hitte laat klein druppeltjies sweet oral oor jou se moeë lyf uitslaan. Daarmee saam trek die gemoed so ‘n bietjie swaarder as normaalweg want onse jongste is weer koshuis toe. Die rustyd tussen twee skooljare was vir almal net te kort. Nog net ‘n stop hier en ‘n vinnige oorstaan daar en dan is dit ons en die langpad Noenieput toe.

Groot, swaar, wit wolke vol belofte bekruip ons versigtig vanuit die westelike kim terwyl kniehoog Boesmangras stylvol en statig is die skemerwindjie dans. Ons verlustig ons in die skoonheid en vrolikheid en raak vasgevang in die Skepper se kunssinnigheid. Nou-nou is die skemerte verby en dan behoort die Kalaharivolmaan met stylvolle kundigheid hierdie waterdraers te omsoom. “Onthou tog, Ek is die Lewegewende water en daarsonder kom alles tot stilstand,” fluister Hy saggies in my se hart. “Dankie Jesus,” fluister ek terug en meteens voel die huis nie meer so ver nie.  

Met sowat 85 kilometer om te gaan, gebeur alles skielik in stadige spoed. Die koedoekoei reageer instinktief van skrik toe sy van agter ‘n groterige groen soutbos op die stofpad uitloop toe ons amper teenaan haar is. Lenige spiere in haar se voorbene reik ver na voor terwyl die agterbene saamtrek weg van die gevaar af. Haar se donker oë is verskrik en sy rek haar nek om vinniger verby ou Lasarus (ons 17 jaar oue Mazda dubbelkajuit) te kom. Die Mooiste Mooi wou nog waarsku maar sy is heel te laat. Vrees straal uit die Koedoe se  se swart oë. Instinktief weet sy dat die dood heel moontlik by haar, maar ook by ons, wil kom lê. Dof eggo en weerklink die slag diep in my en die Mooiste Mooi se binnestes in. Ek sien hoe die koedoe ‘n slag of wat in die rondte tol om net daarna soos ‘n ou voersak in ‘n vaalbruin stofwolk inmekaar te sak. 

Verstar sit ek en wag vir die pyn, die seer, die verminking en selfs die dood. Dan kyk ek vinnig na links en sien hoe die Mooiste Mooi (hand voor die mond en gesig onnatuurlik wit van die skok) verskrik voor haar uitstaar. Ek sluit ou Lasarus af en klim met deegbene versigtig uit. Die koedoe lê plat op haar se linkersy, skop-skop nog so ‘n bietjie en sukkel dan met ‘n stywe nek en drie bene orent. Haar se regterheup is diep gekneus van die impak en sy voel heel onlekker. Beskuldigend bekyk sy ons met oë vol minagting, tel haar se kop trots omhoog en strompel so op drie bene van ons af weg. “Ons kon dood gewees het,” sê ek en die Mooiste Mooi so gelyk vir mekaar terwyl ons plaaslike koerant se opskrif van ‘n koedoedood voor my se oë flits.

‘n Paar minute later en dankbaarheid het kom nesskop in onse harte. Ondersoekend bekyk ek die skade aan ou Lasarus en sien dan hoe die plas water onder sy se neus al groter en groter word. Êrens het die verkoeler met die trefslag sleg seergekry en nou lek hy, vinniger as wat aanvaarbaar is, maar hy lek. Versigtig maak ek die verkoelerprop los en loer in. ‘n Kleine sweempie van nattigheid getuig van water wat vroeër hier was. Hoopvol maak ek ons drinkwater bottel oop en gooi die laaste bietjie daarvan in die verkoeler in. Dit verdwyn bloot in ‘n bodemlose put om kort daarna ook deel van die nattigheid op die stofpad te word. Beide van ons en Lasarus het water nodig, genoeg water, lewegewende water want ons weet daarsonder sal ons nie by die huis kan kom nie. “Onthou tog, Ek is die Lewegewende water en daarsonder kom alles tot stilstand,” het Hy mos netnou gesê.

‘n Hele paar uur later en die volmaan steek sy helder kop oor die oostelike kim uit en verlig die Kalahari-vlak. Steeds staan ons gestrand daar waar ons die koedoe getref het. Hulpsoek is onwys aangesien die naaste plaasopstal etlike kilometers te ver is, té ver om met dapper en stapper aan te durf. Wag en nogmaals wag is al wat ons maar kan doen want hopelik sal daar hulp van êrens af  kom. Skielik word die stilte van die laatnag versteur deur die gebrom van ‘n voertuig ver buite sig. Al harder en harder klink die potensiële reddingsklank in onse ore en dan sien ons meteens sien die ligte aankom. Onse harte juig want hulp is hier, Vader het onse smekinge gehoor en redding gestuur.

“Naand Pastoorgoed,” groet Dawid Padmaker uit die donkerte. “Watter moeilikheid het hier by jou kom huismaak vanaand?” Ek vertel hom breedvoerig van die ontmoeting met die koedoe en die dood wat ons vierkantig in die oog gestaar het. Saam-saam bekyk ons die skade aan Lasarus se bakwerk, die nattigheid onder sy se neus en die droë verkoeler. “Maar Pastoor,” beduie hy heel gemaklik, “dis mos nie so ‘n groot kopseer nie. Kom ons voer hom met water uit my waterkan en dan ry Pastoor van gatdam tot gatdam en verdrink die droogheid hierbinne met vars koel water. Ek sal aan Pastoorgoed se stofkant bly om te help as die moeilikheid Pastoor nie wil los nie.”

Gulsig slurp die verkoeler die water op om kort daarna oorlopens toe vol te blink in die volmaan se lig. Versigtig draai ek Lasarus se sleutel en begin dan te ry met my se een oog op die instrumentpaneel en die ander op soek na gatdamme, suipkrippe en ander waterbronne teen die pad. En so begin ons terugreis vol hoop en vol verwagting met die gerusstellende wete dat hulp kort agter ons sal wees. Van gatdam tot gatdam, van suipkrip tot suipkrip, van waterbron tot waterbron al stoppende met Dawid Padmaker as Vader se gestuurde aan onse stofkant.

Dit was al vroegoggend toe ek en die Mooiste Mooi onder die blink sterre van die donkerte in die buitestort staan nadat Dawid se groetstof gaan lê het. Die avontuur, wedervaringe en skok van vroegaand se gebeure is nog vars en borrelend in onse geheue. Terwyl die koel water van die buitestort nuwe lewe aan onse doodmoeg liggame skenk soos wat dit oor onse moeë lywe stroom, dink ek terug aan Jesus se kosbare waterwoorde en Dawid Padmaker se onbaatsugtige optrede as Vader se gestuurde kort daarna.

Saggies trek ek die Mooiste Mooi nader en hou haar beskermend styf teen my vas en ek weet ... Ek weet dat elkeen die skade van wrede en aaklige lewensbotsings bloot net met Vader se Water moet oorspoel. Genadewater vrylik beskikbaar uit gatdamme, suipkrippe en ‘n verskeidenheid van bronne langs elkeen se lewenspad.  Reddingswater wat Jesus as liefdesdaad ongevraagd vol hou terwyl die Veilige Gees as Vader se Padmaker jou rondom sal omvou.

Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou …………………………

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn 054-551 1000)

HERKOUSELS

Groete en Vrede!!!

Alleentyd in jou
eie eenkant-wees wêreld is die teelaarde van stilwees saam met Hom as Skepper
van hemelgoed en stofaarde. Kosbare stilwees, in jou en om jou, want in daardie
kosbare stilwees vind ons dit wat ons soek en kry ons dit wat ons vra. En
wanneer Hy jou menswees in stilte met Sy liefde betrek, deponeer Hy soms
herkou-woorde in die bêreplekke van jou se binneste-binne.

Herkousels soos
...
Ware liefde soos
Syne is nes sagte intrekreën wat dae lank wyd oor ‘n dorre woestyn val.

Die
woestynlewe hier aan die vergeetkant van die land leer jou gereeld dat geloof
jou daaglikse brood is en nie net soetigheid vir spesiale geleenthede nie.

Ware geestelike
legendes het nooit hulle kinderlike harte êrens tussen die dwarsduine van die
lewe verloor nie.
Wees dankbaar
teenoor hulle wat onse binneste-binne volmaak: hulle is padmakers wat jou se
hart se grondpaaie gelykstoot.

Êrens
tussen die gekuier en gekerk op 'n veraf plaas besef ek so tussen die gesels
deur dat die meeste wat ons van liefde af weet ons by die huis geleer word.

In die oorlewing
van jou eie eensame en alleen woestynwêreld moet jy eers waarlik kan hoop en
droom voordat jy doen, asook opreg glo alvorens jy planne maak.

Stilwees maak die
binneste-binne vol en die kop skoon.

‘n Avontuur saam
met Hom is nie net die ontmoeting van onbekendes nie, maar ook om ou bekendes
met nuwe oë raak te kyk.

Terwyl die winter
se koue rek en strek, is die hoop van my se hart dat dit wat in blomtyd in jou
se binneste-binne geskryf is, die toets van tyd sal deurstaan.

In die winter
windstiltes van jou lewe eggo Sy se kosbare sagte fluistering hoorbaar duidelik
dat as ander hulle rugkant vir jou wys, jy maar kan omkyk om Hom reg agter jou
te sien staan.

Die saamsit langs
‘n alleenvuurtjie, êrens tussen niks en nêrens, oortuig telkens weer dat ware
vriendskap, nes yskoue kondensmelk, aan die lewe ‘n diepe soetigheid bied.

Die stilsit en staar
na ‘n Kalaharivlak vol verlatenheid verduidelik gereeld dat jou vermoë om te
groei beperk word waar jy en net jy alleen jou verste sien se grense trek.

Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker
slaap en onthou …………………………

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy
kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn 054-551 1000)

Die Lewensresep

Iemand klop saggies en versigtig aan die agterdeur
van die kombuis. Verbaas kyk ek en die Mooiste Mooi vir mekaar want dit is heel
ongehoord dat iemand so laat op ‘n Saterdagmiddag sal aanklop. Verwese staan
die Bruin vroutjie daar met oë, wat nes haar se skouers, grondlangs kyk.
“Middag jong” groet ek vriendelik. Ek wil-wil haar koggel maar hou my in want
haar se oë bly verslae grondlangs kyk. “Is Mevrou dan hier Pastoor?” vra sy so
half binnensmonds en skielik besef ek dat stilbly nou die regte ding is. ‘n
Swaar saak het loop nesskop in haar se binneste-binne en druk haar se skouers
en hart vas teen die grond.

“Mevrou, daar is niks om te eet by die huis nie.
Nie broodmeel nie, nie oorskiet kossies nie, niks nie Mevrou, niks nie. Ek het
nou maar die vrymoedigheid gevat en kom vra want die ander sal my tog net
verjaag. Is hier nie dalk ietsie kleins vir my en my Felicity se binnegoed
nie?” hoor ek haar koeskop sê.

Die woorde slaan die Mooiste Mooi diep in die hart
en sy laat haar se kop in stilte sak en draai terug die kombuis in. Groot
traandruppels vorm diep in haar se sagte groen oë terwyl sy saggies begin snik.
Ek trek haar nader onder my se blad in en saam-saam staan ons daar terwyl
smeektrane breë spore op onse gesigte los. Verslae tot in onse gebeente staan
ons styf teen mekaar want ‘n aaklige realiteit martel ons genadeloos daar waar
dit saak maak. Die realiteit van slegs twee blikkies Bully Beef op ons spensrak
en verder niks, absoluut niks. Die werklikheid van ‘n naweek met net ‘n blikkie
vleis per dag om te eet en verder dan niks. Daar is ys in die vrieskas en in
die yskas staan bottels en bottels koue water maar op die kosrak pryk slegs
twee rooi blikkies Bully Beef eensaam en verlate. Ons enigste kos totdat ons
weer die komende Maandag hopelik kan kry of aankoop. 

As gestuurdes wil ons so graag hierdie sukkelaar
help maar ons het nie eens genoeg vir onsself nie. “Here hoe kan ons hierdie
vergete vrou en haar kind dan help as ons nie eens genoeg het vir onsself nie”
pleit ek saggies. “Dis mos nie regverdig nie Here, U is dan ‘n God van oorvloed
en U het gesê dat ons kosskottels nooit leeg sal wees nie,” wil-wil ek Hom
begin afdreig.

Met die Mooiste Mooi steeds onder my se blad steek
ek hoopvol my hand uit na die yskas. Versigtig word die deur oopgemaak en ek
hoop om meer as net bottels koue water te sien. Ek hoop op ‘n wonderwerk van ‘n
vrieskas oorlopens toe vol van wit gevriesde vleispakkies en ‘n yskas wat kreun
in oorvloed. Teleurstelling oorspoel my soos ‘n vloedgolf want steeds is die
yskas leeg. Tog bly hoop bestaan want Hy het mos eenmaal duidelik gesê dat ons
kosskottel en waterbekers nooit leeg sal wees nie.

En so onthou die Mooiste Mooi weer stukkies van Sy
Lewensresep.

“meer gee en minder
vra,

…

Ken ‘n boom aan sy vrugte en nie sy blare, want dis
My se binnekant snare.”

Woordeloos kyk ons vir mekaar dan draai die Mooiste
Mooi haarself onder my se blad uit. Sy gaan staan voor die amperse leë kosrak
en vat ‘n blikkie vleis in elke hand vas. “Here U het mos gesê” sê sy terwyl sy
doelgerig kombuisdeur toe stap om vir die eensame ons laaste stukkie kossigheid
te gaan gee.

Vroeg Sondagoggend en daar is ‘n weer klop aan die
kombuisdeur. Dié keer egter ‘n klop vol selfversekerdheid,  ‘n klop wat dadelik aandag eis. Verbaas maak
ek die deur oop en kyk die groot Kalahariboer verbaas in die oog. Ek wou nog
groet toe hy verskoning vra vir sy haastigheid terwyl hy die oorvol slagskottel
met skaapvleis in my se hande druk, omdraai en wegstap. Stil, verstom staan ek
daar terwyl hy kop omhoog, al fluitende, om die hoek van die huis wegraak.

Dan onthou ek weer Sy Lewensresep gefluister
gistermiddag voor ons leë kosrak.

“Meer dank en minder kla, meer gee en minder vra

Meer doen en minder praat, meer liefde en minder
kwaad

Meer vreugde en minder vrees, meer musiek wat
spanning genees

Meer blomme in die lewensuur as om helderkleurige
ruikers na die graf te stuur

Ken ‘n boom aan sy vrugte en nie sy blare want dis
My se binnekant snare.”

Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker
slaap en onthou …………………………

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy
kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn
054-551 1000)

Hartsafdruk sonder woorde

Die duine bewe-bewe onder die warm sonstrale toe
Jakobus met sy vuil, stukkende, blou oorpak ons tegemoet loop nadat ons so ‘n
ent van sy blyplek af stilgehou het. Elke tree wat hy gee is korter as
die vorige en sy hande is diep in die veiligheid van sy leë sakke weggesteek.
Hy staanloop koponderstebo en ek kan die verwarring in sy binneste-binne
aanvoel. Hy skud sy kop onbewustelik in ongeloof toe ek met die groetslag
daarop aandring om sy hand te skud en laat sy se oë dadelik grondlangs
loop. Die Mooiste Mooi word so half en half geïgnoreer en word slegs met
‘n stywenek kopknik gegroet. Skielik kyk hy verskrik om en sy se oë soek
vir Maria, sy al-te-maer-net-vel-en-been vrou wat verbouereerd met hulle
jongste aan die hand by hulle woonplek ronddraai.

Ons loop maar so staan-staan en praat-praat nader
na waar hierdie egpaar met hul drie kindertjies bly. Hulle eenvertrek
huisie is piepklein – skaars plek vir hulle enigste enkelbed sponsmatras, ‘n
wankelrige hangkas en die lendelam tafeltjie sonder stoele. ‘n Klompie groot
klippe hou dekade-oue, geroeste sinkplate as dak oor hulle koppe in plek.
Net buite die huisie se deur, hang ‘n wit smeulrook dik in die lug wat uit die
geroeste sinkplaat kookskerm draal. Dis hier waar Maria dié laatmiddag
water kook sonder iets wat daarin kan gaar word.

Maria hou kop en besef dat sitplek nou prioriteit
is. Vinnig soek haar se oë oor die vlak en sien dan ‘n verslete buiteband
raak. Sy skreeroep haar oudste van so ses jaar om hierdie stukkie weelde
nader te sleep sodat Vroulief daarop kan sit. Dan word hy geskel omdat hy
nie gou genoeg stene nadersleep sodat ek
daarmee ‘n stoel vir my kan prakseer nie. Hulle jongste, senuweeagtig en
skrikkerig omdat daar vreemde oorstaanmense is, soek verward melk, vertroosting
en ‘n skuilplek teen sy ma se bors.

Die son skuifel-skuifel van drie-doringbos tot
drie-doringbos om dan kleurvol gemaklik te loop lê by die westelike kim.
Daar raak hy vergete en sy laaste strale veg verbete om sigbaar te bly teen die
naderende donkerte. Jakobus se wêreld staan stil en niks maak meer vir
hom sin nie. Hy verstaan nie my aandring netnou om hom met die hand te
groet nie. Geen Boer het hom al in sy drie dekade lewensjare so met die
hand gegroet nie. Daarmee saam het dit nog nooit gebeur dat iemand met ‘n
ryding by sy se slaapplek kom stilhou het nie. Elke ryding hou mos maar
verby opstal se kant toe om daar te loop stop. Die meeste kere word daar
in die weelde van ‘n verkoelde sitkamer tee, koffie of iets koels gedrink
terwyl alledaagse belangrike sake bespreek en opgeklaar word.

My en die Mooiste Mooi se vrae en hulle antwoorde
raak stadigaan op en waarheen dan? ‘n Sagte suidewindjie stoot ‘n heilige
swanger stilte vol barensnood oor die rooi-bruin vlak en ek maak my se oë styf
toe. Diep in my se binneste-binne smeek ek om hulp “Here help!”
Skielik dink ek aan die kleine Saggeus en sy se plan om boom te klim. Ek hoor
ook die blydskap en vreugde in die kort mannetjie se stem want die Kêrelkind
van God gaan by hom kom oorstaan. En dan fluister Hy saggies, “Jy
is hier – nes Jesus - om ‘n hartsafdruk by soekende mense te los:

‘n Hartsafdruk vol liefde.
‘n Hartsafdruk vol blydskap.
‘n Hartsafdruk vol vrede.
‘n Hartsafdruk vol lankmoedigheid.
‘n Hartsafdruk vol vriendelikheid
‘n Hartsafdruk vol goedheid
‘n Hartsafdruk vol getrouheid.
‘n Hartsafdruk vol sagmoedigheid.
‘n Hartsafdruk vol selfbeheersing.”

‘n Hartsafdruk sonder dat een woord gepreek is.

Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker
slaap en onthou …………………………

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy
kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn
054-551 1000)

ALLE IS MOONTLIK

Die vroegoggend winterwindjie het
hoendervleis-vrywend deur ons gewaai waar ons onder ‘n alleenstaan peperboom
bymekaar gekom het.  Vir ‘n heel eerste keer se kerkmaak daar by hulle was
die opkoms veel meer as wat ek en die Mooiste Mooi kon verwag het.
Hopelik het hulle gekom om meer van Hom te leer maar ek vermoed dat die meeste
het ander motiewe gehad.  Die Kalaharikoerant het mos maar ‘n manier om
ook goeie nuus oor te dra.

Die meeste sit naby mekaar terwyl hy met sy
skreeu-groen hemp heel alleen homself geselskap hou. Kort-kort krap sy se
keel en dan probeer hy met ‘n dieperige gegrom die ongerief uit sy se keel kry
terwyl hy sy hand bak oor sy se dowe linkeroor hou om beter te kan hoor.

Op versoek van die Mooiste Mooi het iemand ‘n lied
ingesit en heel bedeesd en bedaard het die groepie woestynbewoners begin
sing. Die hande word saggies, statig en gereserveerd geklap.
Langsaam begin hulle die ritme en tempo verhoog en so begin almal se voete
ritmies in die rooibruin Kalaharistof op en af tik. Vinniger en vinniger
jaag hulle die tempo aan totdat nie een van hulle kon stilsit nie.

Al skuifelend begin hy op die maat van die musiek
sonder instrumentale begeleiding te dans.  Eers draai hy en dan swaai hy
en dan begin die res van die kerklopers inval. Hulle vorm ‘n dansende ry
met ‘n iedere een wat die voordanser met die heldergroen hemp volg.
Niemand besef dat daar nou geen probleem met sy se dowe oor is nie.  Met
eentonige reëlmaat word daar in die rooibruin stof van die Kalahari
geskuifeldans, soms vinniger en dan weer stadiger. Om en om hou hulle aan
terwyl die stof hoër en hoër styg.  Geeneen stamp of raak aan mekaar
nie.  Elkeen is op ‘n unieke manier besig om die Skepper van Stofaarde op
die maat van die koortjie te loof en Hom te eer.  Met sy se oë half toe en
hande omhoog is hierdie voordanser se binne-oog – nes ‘n Dawid van ouds  –
net gefokus op Hom wat so kosbaar in sy se hart brand.  Hy wat Koning,
Heer, Redder en Geneesheer is.  

Die uitbundige lofdans is vir eers verby en die stof kry kans om in
die winterwindjie oor die vlak te verdwyn. Die stowwerige sweetdruppels
wat oor die meeste se gesigte afstroom vertel ‘n eiesoortige verhaal om voor
Hom te kon dans. Die voordanser het weer so aan die eenkant onder die
boom gaan sit en steeds kort-kort sy se keel probeer skoonmaak. Meelewend
is hy voorwaar want elke kort-kort steek hy sy se hand in die lug en probeer ‘n
woord uitkry maar sy se stem bly weg, heel weg. Uit radeloosheid klap hy
maar sy se hande want dis al hoe hy die opgewondenheid in sy se binneste-binne
kan uitdruk. Sy karaktervolle gesig is ‘n studie van verwagting terwyl hy
onbewus is dat diep in sy se binneste-binne iets kosbaars aan die gebeur is. 

Die woorde “Die oomblik wat jy ‘Hoop’ kies, is
alles moontlik” tref diep en trane jaag resies teen sy bruin wange af.
Met elke druppel wat tussen sy se skoene in die stof val, raak sy las ligter en
ligter en sy se gesig begin straal. Dan skielik raak die ding met sy se
keel en dowe linkeroor net te veel vir hom want hy sukkel al vanaf die draai
van die eeu daarmee. Hoop begin smeul in sy se binneste-binne en kort
voor lank begin klein vlammetjies aan die kante van sy hart te lek.
Vasberade staan hy op en stap met hoopvolle verwagting die Groot Geneesheer se
operasietafel daar in die ope vlak tegemoet.  

Asof hy uit ‘n diepe slaap wakker geword het, bekyk
hy almal half verbaas aan en begin terugstap na sy se sitplek doer eenkant
onder die boom. So in die loop vryf hy sy se oor en maak sy se keel
skoon. Iemand aan sy linkerkant verduidelik saggies aan ‘n nuweling van
sy se stryd teen die stom en dowigheid terwyl almal se oë in stilte op hom gerig
is. Skielik steek hy vas en begin met ‘n sagte stem te sing.
Oopmond verbaas sit ons en staar. Vinniger en vinniger, harder en harder
weerklink die hemelklanke oor die vlak. Dankbaar steek hy sy se hande
omhoog en begin weer ritmies en skuifelend te dans. Gou-gou is almal uit
die stoele en dans en sing saam. Hy met sy skreeugroen hemp voor en die
res al skuifelend agterna.

Heelwat later en die meeste begin in klein groepies
huise toe loop.  Snikkend fluister hy in my se oor terwyl ons by die
Genadewa groet, “Voorwaar Pastoor, die oomblik wat jy ‘Hoop’ kies is alles
moontlik …, alles is moontlik.”

Wel uit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker

slaap en onthou …………………………

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy kosbaar
en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

Landlyn(054-551 1000)

WOESTYNWYSHEDE

Kort voor skemertyd hier in die vergeetkant van die land raak dit stil, baie stil. Stil om jou en stil in jou. So stil dat jy soms soekraak op die gisterpaaie van jou eie verlede. Dit is in stilwees dat Vader se Geeswind saggies deur jou waai op soek na ‘n staning in jou se binneste-binne. En wanneer Hy jou menswees in stilte met Sy se liefde omvou, skryf Hy wyse woorde van insig en verstaan op die tafels van jou se binneste-binne.

Wyse woestynwoorde soos ...

Nes die sagte suidewind 'n koelige lafenis oor 'n dorre en uitgestrekte woestyn instoot, bedien My se Geeswind hemelse verligting vir die gekneusde en verskroeide dele van jou binneste-binne as jy bereid is om die vensters daarvan vir My oop te maak.

Met jou se gesukkel om bo-op ‘n verkyk sandduin te kom, vergeet jy soms om brose klein grashalmpies raak te sien en so trap jy maklik ander se lewens raak. Wees tog maar versigtig en oplettend as jy weer ‘n duin uitklim.

Vanaf ‘n hoogste sandduin lyk jou toekoms soos ‘n splinternuwe skilderdoek op ‘n esel wat wag dat jy in gehoorsaamheid aan My die eerste kwashale daaroor moet verf.

‘n Erge stofstorm wat verwoed en intimiderend woed, het nes jy ook 'n kosbare skoonheid wat nie altyd deur ander mensegoed raakgesien en waardeer word nie.

Doen wat jy kan met wat jy het. Moenie toelaat dat daardie moedbreekgoeters waarmee jy so sukkel, 'n dwarsduin word wat jou verhinder om dinge te doen nie.

Die rooi oog van die warmste hemellig loer versigtig oor die nat Kalahari-vlak om met asem-ophou deel te wees van die dankbaarheid van onse wêreld. So brand hy dankbaarheid in die onthou-gedeelte van onse harte in.

Êrens in die donkerte van ‘n eensame Kalaharinag, leun ‘n witgeel regopstaan sekelmaan dapper vooroor asof hy wil beklemtoon dat jy nie moet afdraai op die duinepad van die lewe nie. Hou eerder aan met die geloofsweg saam met Hom.

‘n Stil volmaanaand is net nog ‘n doek deur Hom verskaf waarop jy met jou verbeelding kan skilder en skets tot jy besef dat drome en ideale die skilderye is wat jou binneste-binne oor jouself skryf.

Die koeligheid van die vroeë oggendlug hier aan die woestynkant van die land laat jou siel uit sy skuilplek kom, nes die Kêrelkind van God se Liefde.

Die gesukkel en gesweet om 'n hoë en eenkant sandduin uit te klim, bly 'n aanvaarbare prys om te betaal vir die voorreg om ver vorentoe te kan kyk en Hom in die dag van môre te sien.

'n Binneste-binne wat deurweek is met vrede, vrolikheid en vreugde is die resultaat van Vader se Geeswind wat jou se arms hoog en regop waai.

Wanneer jy moeg geklim is aan die dwarsduine van die lewe, sien jou binneste oog amper niks en dan is daar min wat jou se hart laat pronk soos ‘n springbok.

Terwyl Sy se Geeswind jou in stilte saggies toevou weet ek dat Sy se genadekombers styf om jou gedraai sal wees terwyl die skaduwee van die Kêrelkind van God die loop van jou se voete koel sal hou. In stilte vind ons dit waarna ons soek en kry ons waarvoor ons vra.

Wel vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ......................

Êrens tussen duine woon mense wat jou waardeer omrede julle kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn 054 - 551 1000)