Friday, May 14, 2010

VOELS VAN VERGIFNES

Kort voordat die oggendster sy se oog hierdie Goeie Vrydag geknip het, het ons geveerde vriende nes elke dag hul teenwoordigheid in die Apiesdoring aangekondig met ‘n gesels en ‘n geraas. Altyd ongeduldig, altyd haastig, altyd besig. Harder en harder tjirp hulle sodat van die laatslapers ook uiteindelik by hulle kom aansluit. En so tussen die getjirp, gesels en geraas, word daar heen en weer, op en af, oor en weer gespring want stilsit en lui wees is nie eie aan hulle se aard nie. Terwyl die son sy sê kop so luilekker optel, bekyk en beloer ek hierdie geveerde ongeduld vanaf die agterstoep.



Met ‘n blikbeker oorlopens toe vol met voëltjie saad, stap ek nader aan hul ongeduldigheid. Hul menigte spoortjies van gister, eergister en selfs die hele verlede week se geëet lê steeds onversteurd op die sanderige stukkie grond onder die Apiesdoring. Hierdie is hul voerplek, hul oorvloedsplek waar hulle elke oggend tot barstens toe vol kan eet. My naderstaan met die kossigheid jaag ‘n klompie op wat reg onder die Apiesdoring te vergeefs in afwagting in gister se oorblyfsels rondgekrap het. Vireers loop sit hul leë krop tussen die ander.



Ek was skaars ‘n paar treë weg van die Apiesdoring af toe ‘n digte wolk van versamelvoëls sonder vrees neerdaal op die lekker bederf wat ek uitgegooi het. Elkeen opgevang in sy eie dolle gejaag om soveel moontlik te verslind en sodoende die innerlike hongerte van die eie ek te probeer bevredig. Skielik land ‘n paar tortelduiwe vanuit die niet langs die bederfplek onder die boom. Verskrik spring ‘n paar opsy terwyl sommige ander hierdie ongenooide indringers hoogs verwaand en selfs geïrriteerd aankyk. ‘n Oomblik later is alles vergete en gaan hulle vraatsig voort om die bederf te verslind. Elkeen se aandag bly onverstoord gefokus om sy eie krop vol te stop en heel vergete is die wêreld se bestaan.



Die Mooiste Mooi bring ‘n vroegoggend drink dingetjie en haar se onverwagse teenwoordigheid bring skrik onder die geveerde vriende. Blitssnel dawerend vlieg almal haastig die Apiesdoring in. Hier vanuit die veiligheid van ‘n lowergroen blarekleed, bekyk hulle die erf wantrouig. Die mees ongeduldiges, met uitgestrekte vlerkies en koppies wat draai, gee hul misnoeë duidelik te kenne. Skaars het sy haar se sit langs my gekry en die geveerdes sak weer soos uitgehongerde vrate op die bederfkos neer.



Kort voor lank loop hul gemoedere oor. Eers stry twee, daarna drie en toe sewe en kort voor lank kon niemand onder die Apiesdoring meer iets te ete kry nie. Die stof dwarrel en draai behoorlik soos hulle mekaar takel want niemand gun iemand iets nie en dit terwyl daar meer as genoeg is om van te eet. ‘n Groot bosduif wat nadervlieg se harde vlerk geklap jaag hulle weer die Apiesdoring in. Net soos vroeër, bekyk hulle die wêreld wantrouig en sak weer soos een man neer. Lank vergete is netnou se oorlog en baklei en die oorvloedige gevreet begin weer van voor af aan.



‘n Uur of wat later en die Mooiste Mooi is êrens besig in die huis. In verwondering sit ek alleen op die agterstoep en kyk na die ons geveerde vriende se verlate voer-en bederfplek. Menigte spoortjies agtergelaat op die sanderige oorvloedsplek vertel hul eie vergifnisverhaal en toe ...................



Sommer so, sonder om te vra,


Help klein versamelvoëls ‘n spieëlbeeld uitdra.



Saggies plaas Hy woorde diep in die hart,


Opgedra aan ons slagoffers van spyt en smart.



Help tog Here, help ons begin,
Bring U waarheid, U liefde, ons moet besin.



Die eie ek het deurmekaar geraak,
Hierdie skewigheid smeek vir ‘n reguit maak.



Oordonderend is die duin van pyn,


Verlos ons van hoogmoed, hebsug en skyn.



Help tog Here, help ons vergewe,


Want vergifnis is die basis van oorvloedslewe.





Wel vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ......................



Êrens tussen duine woon mense wat jou waardeer omrede jy kosbaar en spesiaal is.

Wednesday, May 12, 2010

DANKBAARHEIDSMELODIE

Weggesteek agter ‘n klompie helderrooi sandduine lê die klein plekkie en broei in die laatsomer se agtermiddag sonnetjie. Los wolke wat laag oor die westelike verste sien lê, hang rustig en wag om hulle unieke bydrae in die skepping van nog ‘n asemrowende hemelruim skildery te maak. Vanuit ‘n oorvol gelaaide Genadewa wat so halflyf in die bietjie koelte van ‘n peperboom geparkeer staan, bekyk ek en die Mooiste Mooi ‘n vaalbont werfhoender wat al te pronkerig met haar geelwit donsagtige kroos so skrop-skrop Sy voorsienigheid opsoek.

Met haar tingerige skouertjies vooroor getrek en maer armpies wat woes heen-en-weer swaai, kom sy met kort treetjies doelgerig al nader en nader aan ons. Verward spat die werfhoender en kuikens onder haar se voete uit en soek elders skuiling. Onverwags steek sy vas, gooi haar se twee handjies waarvan die vingertjies jare gelede al van oumenssiekte inmekaar getrek het in die lug, trek haar se geplooide gesig op ‘n kreukel en beloer ons met haar se vaal katarakoë. ‘n Vaalpienk tandlose glimlag verhelder die dorre gesiggie en dan waai sy ons nader. Eers word ek met die groetslag geïgnoreer terwyl die klein, maer ou vroutjie haarself liefderik onder die Mooiste Mooi se blad inwurm al asof sy haar nooit weer wil los nie. “My se gebed is gehoor, die Djere het my se gebed gehoor en Hy het voorsien want onse Pastoorgoed het tog weer hier by ons kom oorstaan,” kook dit oor vanuit haar se binneste-binne. Styf met haar een armpie om die Mooiste Mooi gevou, stap die twee baie stadig na haar se opslaanhuisie terwyl sy belangstellend uitvra oor onse welstand.

‘n Rukkie later het die woord dat ons daar is gou-gou deur die hele gemeenskappie versprei. Daarmee saam word vertel dat vanmiddag ‘n uitdeeldag, ‘n weggeedag, ‘n bederfdag is want ‘n vernietwinkel het hier kom oorstaan. ‘n Vernietwinkel vol klere, blikkieskos, meel en ander eetgoed selfs ook sporttoerusting, skryfbehoeftes en speelgoed. ‘n Vernietwinkel waar betaling gedoen word met ‘n opregte dankiebrief vanuit die skatkamer van jou se hart. ‘n Vernietwinkel oorlopens toe vol van genade vir diegene wat daarvan wil hê.

Een vir een staan hulle nader; nader aan die Genadewa en nader aan Vader se genade voorsienigheid. Gretig sit die meeste handjie by om die Genadewa se vrag af te laai en gou-gou is alles op die grond uitgepak. Dan begin die uitsoek in alle erns om kort daarna items trots eenkant weg te bêre. Al harder en harder word daar gelag, gehuil en gekuier. Kledingstukke word een vir een gemeet, gepas, uitgeruil en selfs vir mekaar gemodelleer. Die jong klomp daarenteen het net oë vir die sokkerballe en kort voor lank is daar ‘n spontane wedstryd aan die gang. Selfs van die ouer manne speel so-hande-op-die-knieë saam.

Stil-stil staan ek en die Mooiste Mooi eenkant toe om dié vergete en eensame groepie Kalahari bewoners se ekstatiese vrolikheid en dankbaarheid te geniet. ‘n Groepie mense wie se eens dowwe oë nou sterhelder blink en nuwe plooie vou van al hulle gelag, gekoggel en geskerts. ‘n Groepie mense wat selfs met krummels tevrede is. Met my se arm om die Mooiste Mooi se skouers luister en kyk ons na hierdie groepie mense se dankbaarheidsgesang met melodie. Rustig waggel die oumatjie nader en kom druk haar se maer lyfie so styf tussen ons in. “Pastoorgoed,” sê sy nadat sy haar se maer armpies styf om ons geslaan het, “die Djere is vir ons al te goed. Kyk net al die mooi goedjies wat vandag hier uitgedele is”.

Terwyl ons die laaste klompie minute van ‘n betowerende oranje en rooi sonsondergang met sagte pienk wolke geniet, eggo Sy vroegoggend wakkerwordwoorde onophoudelik in my se ore “My hartsmusiek kan gereeld tussen die sandduine van die lewe gehoor word, want ‘n dankbaarheidsmelodie word slegs gekomponeer uit jou se daaglikse doendinge.”

Wel vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou .........................

Êrens tussen die duine woon mense wat jou waardeer omrede jy kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's

(Landlyn 054-551 1000)

Sunday, May 9, 2010

STILWEES GEFLUISTER

Ek en die Mooiste Mooi kry onse sit op die rand van die volkshuisie se sementstoepie terwyl die warm rooi Kalaharisand ons voete sommer so dwarsdeur ons skoensole brand. Sedert die ontmoetingswoorde met die stilhou, het ‘n aanvoelbare stilte ons soos die opskopstof van die Genadewa omsingel. So met die saamstap na sy woonplekkie toe besef ek skielik dat Willem, as ‘n belese Kalaharimens, ons voorwaar sou dop gehou het met ons rondloop so ‘n bietjie vroeër daar onder by die verlate en vernielde plaasopstal.

So in sy gemaklike stap deur die los rooi sand, beloer Willem ons wantrouig bo-oor sy se swart dikraambril. Sy amperse swart of selfs donkerbruin oë is agter vuil gevatte brilglase smekend en naarstigtelik opsoek na leidrade wat as herkenning kan dien. Hy moet weet wie ons is want hier het hoeka se tyd laas iemand kom oorstaan op hierdie vergete plaas en dit nogal ongenooid. Ek is onnodig moedswillig en hardkoppig met die ignorering van die stille pleitkrete in sy se oë en gevolglik kook ‘n diep sug onbeskaamd oor uit Willem se amper tandlose mond.

Hy kry sy se sit op die stoepie net toe die oggendtee sonnetjie sy se kop skielik agter die enigste wit pluiswolkie in die lug uitsteek en alles kasty waarop hy genadeloos sy strale kan skyn. Sag en versigtig begin ek hom uitvra oor sy toentertydse lewenspad. Eers stotter en dan proes sy se vertel soos ‘n yskoue Listerenjin maar die voorreg om met iemand te gesels maak dat hy lateraan genotvol begin beduie van die klomp paaie waarop sy se spoor al getrap is. Mooi paaie, oorloop paaie, knuppeldik paaie. Paaie besaai met innerlike geluk, goddelike vrede en hemelse vreugde wat begin het die dag toe hy God se Kêrelkind ontmoet het. Paaie geteer met ‘n vroeëre tyd se luister as die Veilige Gees se sagte stem fluister.

Wees stil en weet dat jy in stilte ook ander help om dit wat verkeerd loop te vergeet,” fluister die Veilige Gees saggies in my se hart toe Willem se oë so skielik soos ‘n geelslang se pik verander. Die vreugde en genot in sy se oë maak plek vir verslaentheid, terneergedruktheid, depressie, hartseer en selfs boedel oorgee. My oog vang selfs die Mooiste Mooi en sien hoe twee identiese traanvormige sweetdruppeltjies in die hitte van ‘n windlose somersdag oor haar se wange reisies jaag. Standbeeldstil sit sy en wag en dan weet ek dat Vader vandag iets spesiaals gaan doen want ek glo in Hom selfs as Hy wil hê ons moet stil wees.

Geduldig sit ons en wag vir Willem om sy se lewensverhaal verder te vertel. Rustig haal hy diep asem, sug diep en vee blink sweetdruppels tussen die krake van sy se songeskroeide vel met ‘n ou vuil geskifde sakdoek af. Beskrywend en kleurvol vertel Willem van die huidige versengende droogte in sy se hart omrede “Ek mos afgedraai het op my se eie pad toe die Djere nie wou saam nie. So gaan ek by myselwers maar vingertjie alleen aan”. Dan beduie Willem hoe swaarkry, hongerpyne, lyflyding en ‘n byna doodgaan-sukkel diep breë erosieslote oor sy se lewenspad gespoel het. “Nee wat,” het hy gesê, “Ek kan voel my se oopgraftyd is aan die kom.”

Skielik bly hy stil so in die middel van ‘n sin en bekyk my en die Mooiste Mooi elkeen weer aandagtig. “Die Djere het julle gestuur om by my te kom oorstaan,” kom dit versigtig oor sy se lippe. “Hy het my wraggies waar nie vergeet nie het my se voete sinkplate sonder Hom geloop.” Die knik van my se kop bevestig die woordlose vraag uit sy se binneste-binne en dan ervaar en sien ek hoe Vader in ‘n goddelike stilte ‘n nuwe begin en ‘n nuwe lewe aan hierdie eensame en alleenmens gee. Skoonmaak traantjies vol vergifnis, vergewe en vergeet wel in sy se amperse donkerbruin swart oë op en was hom in stilte van binne skoon.

‘n Rukkie later en ons staan weer by die Genadewa om te groet. Ek skud sy sonverskroeide geëelte hand terwyl vroeër se goddelike aanvoelbare stilte steeds soos ‘n kniekombers om ons hang. Klein stofwolkies omarm Willem met die wegry terwyl sy gesig spog met ‘n nuut geskilderde glimlag gewortel in sy se nuwe binneste-binne. Net voor die draai met die dik sand aan sy buitekant, kyk ek vir oulaas in die agtertoekyk spieëltjie van die Genadewa en sien Willem seëvierend met arms omhoog en hande wat wuif by die werfhek staan. En terwyl hy verswelg word in sy nuutgevonde vrede en vreugde, bekragtig Vader weereens vlinderslag Sy se oorwinningswaarheid.

Onse oorvloedslewe is verseker deur stilwees en te luister na die Veilige Gees se sagte gefluister.

Wel vanuit die Agter-Kalahari tot ‘n volgende keer, mooi bly, lekker slaap en onthou ………………………

Êrens tussen sandduine woon mense wat vir jou omgee omrede jy kosbaar en spesiaal is.

Die Kalahari Cronjé's