Die man kyk stadig op. Voor hom staan ‘n dame wat duidelik die beter dinge in die lewe gewoond is. Haar klere lyk splinternuut en dit wil voorkom asof sy nog nooit ‘n ete in haar lewe gemis het nie, Sy eerste gedagte is dat sy hom wil verkleineer soos soveel ander mense wat hier verbyloop.
“Los my uit,” grom hy…. Tot sy verbasing bly sy staan. Haar glimlag vertoorn twee rye spierwit tande.
“Is jy honger?” vra sy.
“Nee!” antwoord hy sarkasties. “Ek kom nou net van ‘n presidensieële ete af…”los my nou uit”
Die dame se glimlag word al breër.
Skielik voel die man ‘n vriendelike hand onder sy arm. “Wat doen jy vroumens” vra die man ergerlik. “ek het mos gesê los my uit”
Op daardie stadium kom ‘n polisieman daar verby: Dame, is daar ‘n problem?” vra hy. “Daar is geen problem nie, sal jy my net asseblief help om hierdie man op sy voete te kry?”
Die polisieman vryf so oor sy ken en sê dan: “Dit is ou Jan, hy sit al vir baie jare hier rond, wat wil u met hom maak?
“Sien jy daardie restaurant daar oorkant die straat? Ek wil hom daarheen neem uit die koue en dan vir hom iets kry om te eet….” sê die ou dame.
“Is jy gek vroumens,” protester die boemelaar. “Ek wil nie soontoe gaan nie,” Dan voel hy hoe twee sterk hande hom onder die arms oplig.
“Los my uit poliesman, ek het niks verkeerd gedoen nie...”
“Jan, hierdie is ‘n goeie geleentheid vir jou, moet nou nie wederstrewig wees nie..!” Met groot moeite het die vrou en die poliesman uiteindelik vir Jan tot in die restaurant gekry en langs ‘n tafel gemaak sit.
Die bestuurder van die restaurant kom met wringende hande aangestap. “Wat gaan hier aan, is die man in die moeilikheid.”
“Nee.” antwoord die polisieman. “Die dame het hom net hierheen gebring om hom te laat eet.”
“Nie hier nie.” Sê die bestuurder geirriteerd. “Dit is sleg vir besigheid om so ‘n ou hier te laat sit”
Ou Jan grinnik met sy papmond. “Sien jy vroumens ek het jou mos gesê. Los my nou dat ek kan loop, ek wou in die eerste plek nie gekom het nie.”
Die ou dame draai met ‘n glimlag na die restaurant bestuurder toe: “ Meneer, is jy bekend met Marais en Genote, die finansiële instelling hier af in die straat?”
“Natuurlik is ek dame,” antwoord die bestuurder ongeduldig. “Hulle hou hulle weeklikse vergadering in een van my banketvertrekke.”
Maak jy elke week goeie geld uit die kos wat jy aan hulle voorsien? Vra die ou dame.
“Wat het dit met jou te doen,” vra die bestuurder.
“Ek, meneer…., is Hannatjie Marais, president en HUB van die maatskappy”
“Oo….”
Die ou dame glimlag weer….”Ek het gedink dit mag dalk ‘n verskil maak.” Sy kyk na die polisieman wat homself wil kraak. “Gaan jy saam met ons ‘n koffietjie drink en iets eet Sersant?”
“Nee dankie, dame, ek is nog op diens..!”
“Wat dan van net ‘n koppie koffie voor jy gaan?”
“Baie dankie dit sal heerlik wees.”
Die Bestuurder draai op sy hakke om. Sersant, ek gaan gou vir jou koffie haal..!”
Die Sersant hou hom dop terwyl hy wegstap. “U het hom behoorlik op sy plek gesit.”
“Dit was nie my bedoeling nie….glo my vry, ek het ‘n rede hiervoor.
Sy gaan sit teenoor haar verbaasde etegas en staar hom aan.
“Jan, onthou jy my nog?”
Ou Jan deursoek haar gesig met sy waterige ogies. “Ek dink so— u kom vir my bekend voor.”
“Ek is nou ‘n bietjie ouer” sê sy. Miskien het ek bietjie gewig aangesit sedert my jongdae, toe jy hier gewerk het.en ek het deur daardieselfde deur koud en honger hier ingekom het…!”
“Mevrou?” sê vra die polisieman. Hy kan nie glo dat ‘n dame met so ‘n voorkoms ooit kon honger ly nie.
“Ek was so pas uit universiteit,” begin die ou dame, Ek het na die stad toe gekom om werk te soek, maar ek kon niks kry nie. Ek het naderhand nie meer geld gehad nie en is ook uit my woonstel geskop. Ek het vir dae die strate deurkruis sonder sukses. Ek was koud en honger toe ek hierdie plek sien. Ek het hier ingeloop in die hoop date k hier iets kon kry om te eet
Jan se gesig verhelder. “Nou onthou ek,” sê hy. Ek was agter die toonbank. Jy het na my toe gestap en gevra of jy kan werk vir iets om te eet en ek het gesê dit is teen die reels van die maatskappy.”
“Ek weet,” sê die dame. “Toe het jy vir my die grootste geroosterde vleistoebroodjie gemaak, wat ek nog ooit gesien het. Saam met ‘n lekker koppie koffie het jy my by ‘n half verskuilde hoektafel laat sit en gesê ek moet dit geniet. Ek was bang dat jy daaroor in die moeilikheid so kom, maar toe sien ek dat jy die koste van my ete in die geldlaai plaas. Toe weet ek alles sal reg wees.”
“So toe begin jy jou eie besigheid?” sê ou Jan.
“Ek het daardie selfde middag ‘n pos gekry. Ek het my opgewerk. Uiteindelik het ek my eie besigheid begin en met die hulp van God en Sy genade gaan dit baie goed…”
Sy maak haar beursie oop en oorhandig ‘n besigheidskaartjie aan hom, “Wanneer jy hier klaar is wil ek hê jy moet ‘n draai maak by Mnr Herman. Hy is die personeel direkteur van my maatskappy. Ek sal nou met hom gaan praat, ek is seker dat hy vir jou ‘n werkie sal hê in die kantoor.”
Sy glimlag. “Ek dink hy sal jou dalk ook kan help met ‘n geldjie sodat jy kan klere koop en ‘n plek kry om te bly, totdat jy weer op die been is. As jy ooit iets nodig het, onthou my deur sal altyd oop wees.”
Daar was trane in ou Jan se oë. “Hoe sal ek jou ooit hiervoor kan bedank?”
“ Moenie my bedank nie. Alle eer aan die Here wat my na jou gelei het”
Buite die restaurant het die vrou en die polisieman vir ‘n oomblik getalm voordat hulle paaie geskei het.
“Baie dankie vir al jou hulp sersant..!” het sy gesê.
“Mevrou Marais, ek moet u bedank… vandag het ek ‘n wonderwerk gesien wat ek nooit sal vergeet nie, en…en dankie vir die koffie.”
Ek vertrou jy het ‘n wonderlike dag. Mag God se seën altyd op jou rus. Moenie vergeet, as jy jou brood op die water werp, het jy nie ‘n idée hoe dit eendag na jou sal terugkom nie
God is so groot, Hy kan die hele wêreld toevou in sy liefde, maar tog kan hy Homself in jou hart tuismaak, as jy dit toelaat.
As God jou tot by die afgrond lei, vertrou Hom ten volle . Daar sal net een van twee dinge gebeur. Hy gaan jou of vang as jy val, of Hy gaan jou leer om te vlieg
Onthou: God sluit deure wat geen mens kan oopmaak nie en God maak deure oop wat geen mens kan sluit nie
No comments:
Post a Comment